بیدار برای تو چشم آوردند

دست از گرده

                   از ماه برداشتم

شهر خمید روی درخت

خورشید کم آورد غروب را

به این ترتیب

پهلوانان باستان

در غار نقش کاشتند و بعد سال­ها

بیدار برای تو چشم آوردند

که قوس بیندازی

                   شور از کویر برخیزم

لیز بردارم و

                 بشوبم صبح را.

صبر رمید و مرگ

به ناله پیچید در نخاع

طمع کرد زمین

به یک گاز شهید شود

تا بیایی بین حرف­هاش

با زبان من اخم کنی

بازوان تورا

گرداگرد گود           گرم بگیرند

                                       خاک کنی

تا هنوز برای نبودنت بسوزد

هر روز قبل از نبرد

                         مرگ بیاید بگوید

خواب

رسیده­اش کال بود

وقتی میان آغوش

                   به دندان­هام فکرمی کنی

کوزه با دو چندان تو

امروز فردا نمی­شود از شراب

مستی کن تا از مرگ

خیال بیاورم

کوزه با دو چندان تو

یک واژه نیل

خورشید ببخشم و

شمشیر بگیرم از شکاف

که نه

نمی­شود غرق تو بود

وقتی دریا را

خودم آب داده­ام

وقتی عصا

استخوان گلوگیری­ست

که از زخم می­آید

از خود زنی هام

زنی که از میان باد

در من نهنگ می­پاشد

در تو غروبی

که خواب کنیزان مصری را

                                    به شهر فروخت

بخند

زلفی بپاش و شبی تازه کن عروس

می­خواهم از خلیج

خرما بیاورم

به آسمان کِل ببند

به دست دستمال

با رفته­ها به رقص بگو:

«این بار

به یک گور می­زنیم

مثل پرنده­ای

که هر بار بال می­زند

                           خال می­زند»

از شاعر، کتاب زیر به تازگی منتشر شده است.

از دفتری به همین نام / 1390 / انتشارات افراز