شعر اول نورانی تر از شعر دوم بود.
راستی!
چرا گفتم نورانی؟
...
نمی‌دانم.به ذهنم رسید... . به هر حال.

و من
در مورد شعر دوم نظر می‌دهم.
در مورد درد.
دردی که مانع و حائل انسان و خدا شده.
به دو جور درد اشاره شده:
درد اول؛ درد دل شکستگی. اما نه درد دلشکستگی که انسان از انسانی دیگر بدی و بی وفایی و کم مهری دیده باشد. بلکه درد امتحان.
جالبه، امروز در فیس بوک، یکی از دخترهای فامیل نوشته بود:
می‌گن خدا بنده‌های خوب ش رو امتحان می‌کنه. بنده‌هایی که بیشتر دوست داره رو بیشتر. و نتیجه گرفته بود بنابراین خداوند دیونه مه!
و دردی که در این شعر اشاره شده، از همین دست دردهاست. آدمی هزار جور آزمایش می شود و توصیه شده که صبور باشد و از آن سخت تر، به صبوری توصیه نیز بکند. و این درد زمانی بیشتر حس می شود که انسان آن محبوب آسمانی را دور تصور کند. و در یک مفهوم کلی،‌ درد فراق! دردی که در این شعر بیشتر به آن اشاره شده، و از آن نالیده شده، که چرا هست، و چرا مانع وصل ماست، در یک کلام؛ درد کثرت آزمایشه.
و البته درد دوم؛
درد مشغله. درد روز و شب. و گذشتن شون در پی هم در غبار بی خبری.
و یک چیز اینجا می چسبه.
یک وصل خوب. یک آغوش خوب. که شنیده بشه و حس بشه که آفرین!

و البته، در چنین اشعاری، تصور بنده اینه که بسیاری از گله ها از سر وصله! از سر شوق! از سر احساس سرزندگی و سرشاری!
شعرشناس نیستم، ولی می دونم در اشعار بزرگان هم گله ها بسیار بوده و همه ی این ها ادعاست! و اگر از من بپرسی، می‌گویم آنها امیدوارانند! یک شاعر، به نظر من بهتر از انسان های معمول می‌تونه حرف دل ش رو بزنه. و خیلی بهتر از دیگران می دونه کجاست و چه باید بکنه. و در عین وصل و در عین حس حضور در کنار یار و زل زدن به چشم های مست او، و در عین تماشایی یاری که هر ساعت و هر لحظه کنار او ایستاده! ؛ ادعا می کنه که:

زیبای من! نگاه کن و رد نشو! ببین
تا حس کنم که در غم خود جا نمانده ام!

- - - - -
حامد26