دِگر سنِّ من از چهل هَم گذشت
وَ این سال ها بی تو با غَم گذشت
بگو کِی می آیی تو ای صبحِ عشق
که از نیمه یلدای تارَم گذشت
نه تنها نبودم وَ آن لحظه ها
به همراهیِ دُرِّ شبنَم گذشت
مَرا هفت خان بود و در راهِ عشق
نَبردم همانندِ رستَم گذشت
مَرا توبه کار و فروتن ببین
غرورِ جوانی مسلَّم گذشت
ببخشا مرا ای که آئینه ای
خدا هم زِ عِصیانِ آدَم گذشت
طبیبا دلِ زخمی و شام هجر
بدونِ مداوا و مرهَم گذشت
رها گشته بغض و سپس سیلِ اشک
دگر بارشِ ریز و نَم نَم گذشت
بیا مُنجی من پس از سال ها
که دنیای بی تو جهنّم گذشت