دیدمش گل بود در گلبرگ زر پنهان شده
گرد بر گردش گل ِ خورشید جان تابان شده
خود گرفتم دست بر چشمم نهم تا ننگرم
لرزه بر ایمان فتاد و عقل بی سامان شده
پیش از آنم هر کجا جان در مهار عقل بود
عقل و ایمان کبریای عشق را دربان شده
کرد تارج دل و با غمزه ای جانم ربود
دل چگونه در قفس آرام گیرد جان شده
گفتمش : "عشق از تو گیرد وام یا تو ز او دوام"؟
گفت :"عاشق خود نداند فرق، کفر ایمان شده
گر تو را عشق است معبود و عبادت، از چه رو
لرزلرزان، پرده پرده، در پی ِ جانان شده؟
تا مرا دیدی چه دیدی چون ندیدی عاقبت
جان به جانان در رسید و جان ِ جانش آن شده "
گفتمش :"بینش فنا شد تا لب و چشم ِ تو دید "
گفت :"لافی می زند، عاشق کجا بینان شده"
محمد بینش (م ــ زیبا روز)
خوانش شعر