غرق خون چشم باز میکردم

هی صدای هوار می آمد

از همان هیچ سالگی به نظر

زندگی گریه دار می آمد

غرق خون هی بزرگتر می شد

کودک نسل توسری خورده

نسل از جنگ جان به در برده

نسل من روی کار می آمد

پدر از زیر سنگ هم که شده

نان خشک حلال می آورد

لقمه ها طعم خون دل می داد

به دهن زهر مار می آمد

سالها درس.. آب.. بابا.. نان

مشق صدها دروغ بی پایان

آب و نان کشک بود، وقتی که

زنگ خوب فرار می آمد

زندگی توی گوشمان می زد

زندگی فحش بد به ما می داد

پدرم شاد بود از اینکه پسر

آبرودار بار می آمد

جامعه داشت پوست می انداخت

شهر توی لباس نو می رفت

به تن مادرم هنوز اما

چادر وصله دار...می آمد

شخم رانی به سبک قوم مغول

حکمرانی به سبک وراجی

یک نفر با شعور می رفت و

یک نفر با شعار می آمد

نسل ما هی فقیرتر می شد

پدرم پیر و پیرتر می شد

چشممان ناگزیر، تر می شد

روزهایی که تار می آمد

در شب سرد بغض میخوردی

از سر درد بغض میخوردی

مثل یک مرد بغض میخوردی

به وجودت فشار می آمد

از قضا توی این هیاهوها

دختری عاشق حیا...ها.. ها

آنچه در چشم خار می آمد

داشت روزی به کار می آمد

از قضا بی گدار دل دادم

از قضا فقر رفت از یادم

از قضا از غذا هم افتادم

عشق بی اختیار می آمد

عشق یعنی مرام زنبوری

عشق یعنی عسل به شرط نیش

عاشقی گاه زهر دار تر است

عشق با نیش مار می آمد

از قرار عاشق کسی بودم

که خودش عاشق کسی بود و..

عاشقی توی عاشقی شده بود

می رمید و دوباره می آمد

از قرار این گرسنه ای که منم

از ته _دیگ عشق می خوردم

یار وقتی که می رسید به من

از قرار از قرار می آمد..!

شاه بودم که هی نمی بردم

کیش بودم..تکان نمیخوردم

مات بودم چرا نمی مردم!؟

مرگ با من کنار می آمد..!

در مسیر قطار باربری

خسته از زندگی کارگری

وسط راه آهن افتادم

تق..ترق ..تق.. قطار می آمد...

خستگی خودکشی چه می فهمد!

روی ریل قطار خوابش برد

مثل این فیلم های پایان باز

آخر قصه را تو حدس بزن...

حسین مهدی