زنـــدگی
می دوم هر دم به پای زندگی، من خسته تر
می دوم هر دم ولی بی حوصله، آهسته تر
اینچنین تُند و شتابان بر کدامین کوچه ای؟
هر کجا رفتی دری از قفل قبلی بسته تر
زندگی آهسته تر! آخر دل اُفتاد از نفس
هیچ کس پیدا نباشد تا بگیرد دست کس
زندگی آخر چرا بیهوده مستان می دوی؟
گو کدامین اسب دیدی کو بتازد در قفس؟
هــراس
تا کی چنین تیشه خورد بر ریشه ی ما؟
تا کی چنین پیوسته سوزد بیشه ی ما؟
تا کی بترسیم از شب و از روز فردا؟
تا کی هراس و ترس در اندیشه ی ما؟
راز
بی مایه تا به کی؟ بی باده تا کجا؟
گـر ما خوریم مـِی، تنبیهِ نابـجا
رازی در این سخن، بنهفته آن بیاب
در شعر رخنه کُن در واژه در هجا
فلک آموخت بر من که کمی هم هیز باشم
حیا را تُف کنم، از هوس لبریز باشم
ز نیکی دم زنم، کردار جز پستی نباشد
چو تیغِ خنجر اعرابِ بَدوی تیز باشم
منم گاهی پلیدم، فاسقم، هیزم
منم گاهی بد، از هوای نفس لبریزم
منم گاهی ندارم بار، پاییزم
نگویم گریه نتوانم، گاهی اشک می ریزم