آن روز اگر از آسمان سنگ می بارید، محتمل تر از این بود که نامدارعلی مردان خان شلوارش را خیس کند. نامدار علی مردان خان مرد مقتدری بود که در سعدآباد همه به او می گفتند رضا شاه ثانی. در جنگ های مختلف پیروز میدان بود. راه های سخت و پرپیچ و خم برای او نه تنها دشوار نبود بلکه سهل و هموار می نمود.
زنگ خورد و با خوشحالی به سمت حیاط دویدم. مادرم را دیدم، داشت با مدیر صحبت می کرد. انگار از دست مدیرعصبانی بود، این را از تکان دادن دستانش فهمیدم، همین باعث کم شدن سرعتم شد و آرام آرام به سمت مادرم رفتم.
هرشب که افراد خانواده‌ها دورهم جمع می‌شدند، هنوز گرم صحبت نشده صحبت از کارهای خارق العاده آقای پی به میان می‌آمد. در کوچه و خیابان هم هر دونفری که به هم می‌رسیدند بلافاصله بعد از احوالپرسی از همدیگر خبر از آقای پی می‌گرفتند.
ذهنم طبق عادت همیشگی اش سُر می خورد به سال ها قبل. نمیتوانم از اولش تعریف کنم؛ چون هیچوقت نتوانستم لحظه شروع یک اتفاق را ببینم.
سفره وسط اتاق پهن بود؛ مادر مثل روزهای قبل برای همه بشقاب گذاشته بود. از شکوفه ننه که همیشه بالای سفره می‌نشست خبری نبود؛ بابا هم وقتی رسید از همان جلوی دَر به مطبخ احضار شد؛ عمو بهرام و زن‌عمو شهین، ناهار را مهمانِ مادرِ زن‌عمو شهین بودند. عمو بهادر هم از صبح که از خانه بیرون زده بود، پیدایش نشده‌بود. خیلی وقت بود که منتظر بودیم؛ مادر قلاب و دوک نخ را کنار گذاشت و گفت: " پاشید بیاید ناهارتون رو بخورید؛ هرکی خورد، خورد؛ هرکی هم نخورد، ... استغفرااله! ".
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
