همه می دانند که من آدم با جرأتی هستم، چون آن را بارها گفته ام. اما خودم می دانم که فقط از ترس میترسم. خودِ ترس هم میداند که من از او میترسم و او با سیخونک های بی شماری که در بیداری و خواب به پهلویم می زند، مرا بیشتر رام خودش می کند.
هیچ صدایی به گوش نمی رسد، گویی زمین و زمان در خوابند وساعتها از حرکت باز ایستاده اند و عقربه هاشان زنگ زده، هیچ کور سویی در این شب دیجور بی پایان دیده نمی شود.
هوا ابری بود و مرطوب، تکه های ریز باران نم نم روی صورتم می نشستند. آب راکد داخل حوض به ولوله افتاده بود. ماهی ها سرسام گرفته بودند. آقا جان کت سیاه بلندش را پوشید و سر طاسش را با کلاه لبه دار پوشاند.
کور شدم، درست در پنجمین ضربه‌ی انگشتان او به در. آن‌سوی در من بودم با چشمانی که از انفجار، تصاویر تاری را توی انباری می‌پاشید.
اظهارات راننده وانت
حدود ساعت ده شب بود، بار وانت را تحویل داده بودم و سمت خانه برمی‌گشتم. خسته بودم، ولی ابدا چشم‌هایم سنگین نبود. هر روز این جاده را می‌روم و می‌آیم، همه جای آن را مثل کف دستم می‌شناسم. دست‌اندازها و پیچ و خمش را از حفظم.
حمام، تو در تو و انباشته از کشته ها بود. نه خیلی قدیم، موضوع مربوط به همین هفته ی پیش است.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
