در بیست و هفت‌سالگی شروع به آموختن پیانو کرد. شاید به نظر شما کمی دیر به نظر برسد و عده ای هم بگویند خیلی دیر است و البته آدمهای منصفی هم پیدا شوند و از سر لطف اظهار کنند برای هیچ کاری ، هیچ وقت دیر نیست اما باید بدانند که این یک سوال چهارگزینه ای یا تستی نیست که مجبور به انتخاب یکی از گزینه ها باشند بلکه فقط جمله اولیه مرتبط با آدمی ست که در بیست و هفت سالگی شروع به نواختن پیانو کرد. او ابتدا تصمیم گرفت با نت های موسیقایی بتهوون مرحوم آغاز به کار کند. شاید به این نتیجه رسیده بود که کپی برداری از موسیقی یک آدم کَر راحت تر است! اما همه می‌دانیم که او اشتباه کرده و طبق آنچه همگان می گویند معلولیت در کمال ناباوری کارها را با پیچیدگی بیشتری روبرو می‌کند به طوری که آن کار از عهده یک آدم سالم و غیرمعلول خارج است و این باعث می شود بعضی ها از غیرمعلول بودن خودشان احساس سرخوردگی و پشیمانی کنند. احساسی که او دقیقا در همان لحظات اول نوازندگی به آن رسید اما ابتلا به یک سرطان بدخیم چند روز پس از شروع کار نواختن پیانو در بیست و هفت‌سالگی سرنوشت موسیقایی او را از این رو به آن رو کرد. طبق آنچه دکتر معالجش بدو گوشزد کرده بود بیش از پانزده روز مهلت نداشت و توصیه ی خاصی هم برایش نکرد. می توانست سیگار بکشد، چیزی بنوشد وآخرین دیدارها را با اعضای خانواده اش تازه کند ولی او از این میان ادامه نواختن پیانو را برگزید چرا که یقین داشت با توجه به نوع معلولیت حتمی و نهایی – مرگ- که به آن مبتلاست با کمی سخت کوشی می تواند یکی از سمفونی های بتهوون مرحوم را به پایان برساند. سرانجام وی براساس پیش بینی دکتر حاذقش پس ازطی کردن پانزده روز رخ بر خاک کشید و بالاخره هم نتوانست یک سمفونی کامل بتهوون را بنوازد ولی تکه‌های ناقصی از آن را به یادگار روی نوار کاست ضبط کرد و وصیت کرد تمام اموالش صرف ساختن یک مرکز ترویج موسیقی در زادگاهش شود. امروزه پس از گذشت سالها او همچنان یکی از مروجان و موسیقی شناسان برتر دنیا به حساب می آید که در بیست وهفت سالگی شروع به نواختن پیانو کرد و گاه و بیگاه به ضبط ناقصش از سمفونی بتهوون رجوع می‌شود!