می‌گفت مادرجان چرا آیه یاس می‌خونی، مرگ و زندگی دست خداست، من با همین ماشین اوووو تا خود خلیج رفتم آخ نگفت. تازه داریم می‌ریم پابوس آقا، خودش هوامونو داره. بعد برداشت هر چه آدم توی خانه‌شان بود چپاند توی پراید سفید و پوسیده‌اش، که لاستیک‌هاش دیگر نخ‌نما شده بودند، راه افتاد به طرف مشهد.
چیلوگر (غربتی)
بهرامعلی از مینی بوس پیاده شد و درست همان موقع رهگذری برایش جفت پا گرفت. تا بیاید تعادلش را حفظ کند، دیگری با انگشت اشاره به زیر بینی‌اش زد و گفت: ((چطوری هالو؟))
زمین، همان زمین همیشگی نبود. مجید تمام روزهای خدمتش را روی این زمین راه رفته بود. می‌دانست از کدام کوچه می‌توان رفت تا به خیابان اصلی رسید، توی ترافیک نماند و غیبت نخورد. اما حالا، اینجا شبیه به هیچ زمین آشنایی نبود. اینجا بوی بَم نمی‌داد. بوی رطب‌های پخته شده در آفتاب تابستان. اینجا خودِ خودِ جهنم بود. هر چه را به دستانش می‌سپرد، رها میشد. زمین همه چیز را پایین می‌کشید.
چند دقیقه‌ای میشد که سوار تاکسی شده بودم. خانم جوانی که روی صندلی جلو نشسته بود و عینک به چشم داشت رو به من برگشت و گفت: آقا ببخشید ماسکتون یه ذره اومده پایین
چشم که بازکرد همه‌جا تاریک شده بود. نگاهی به بیرون انداخت؛ طرحِ ماتِ ساختمان های شهرک را که در مِه نشسته بود از پشت شیشة کِدر اتوبوس دید.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
