«پاشین دیگه ابلهای تنبل!» این را نامادری رامین و ریحانه گفت و از اتاق آن ها خارج شد. اما خیلی دور نشد چون بچه ها می شنیدند که زیر لب می گفت((بالاخره یه روزی از دستشون راحت میشم.)) او همیشه همینطوری با بچه ها حرف می زد. همیشه به غیر از وقت هایی که پدرشان خانه بود...

سلام؛ من یک دفتر هستم. دفتری با صدها آرزو و خاطره. من دوست دارم قسمتی از سرگذشت خود را برای شما توضیح دهم. آیا دربارۀ چگونه به وجود آمدن من خبر دارید؟ آیا می‌دانید من چه کاربردی دارم؟ در ادامه  بیشتر با من آشنا خواهید‌شد... .

 در شهر باصفای شیراز پسری بود که علاقه زیادی به ساز تار داشت. نام آن پسر برزو بود. پدر او نوازنده تار بود و برزو با نوای تار از کودکی آشنا بود. او همیشه دوست داشت مانند پدر نوازنده خوبی شود.

خورشید خیلی وقت بود که غروب کرده بود. هیچ نوری در کار نبود. صدایی هم جر زوزه یک شنیده نمی‌شد، فرزانه، از پنجره نگاه به بیرون انداخت. ناگهان چشمش به خانه‌ای که چراغ‌هایش خاموش بودند افتاد، به‌طرف پسرخاله‌ها و خواهرش دوید و با نفس‌نفس گفت:

به ساعت روی دیوار نگاه کردم ساعت ۶ بود .تو اتاقم نشسته بودم و محو خواندن کتاب «زیبا صدایم کن» شده بودم. مادرم صدایم کرد. آن‌قدر بَهر کتاب شده بودم که حتی صدای مادر را نشنیدم. دو خط دیگر هم خواندم که یکهو دیدم مادر به سمتم می‌آید. ترسیدم.