باران تندی می‌آمد. دست‌هایم از سرما سرخ شده بود. با هر جان کندنی بود رسیدم. چادرم خیس آب شده بود. مش قنبر مثل همیشه گوشه‌ای ایستاده بود و چپق می‌کشید. با سر سلام دادم. جلو آمد. سری تکان داد و شمرده شمرده گفت: «محبوب! بجنب. امروز باید تنها کار کنی مهری نمیاد. اگه مردی یا پسری آوردن که خودم می‌شورم ...»
کلافه و خجالت زده از این شرکت به آن شرکت میرفتم.
«قول میدم خوب کار کنم.»
دربانی پیش روی قانون مینشیند. مردی از اطراف شهر که تمنا میکند وارد قانون شود به سوی دربان روی میآورد. اما دربان اظهار میکند که در حال حاضر نمیتواند ورود او را بپذیرد. مرد در این باره فکر میکند و سپس میپرسد که آیا بعدتر به او اجازه ورود داده خواهد شد.
از دور وقتی نگاهم به بازپرس افتاد یک لحظه خشکم زد. او کسی نبود جزآقای آزاد. رفتم نزدیک و سلام کردم. سرش را بلند کرد و گفت به به آقای نادر اسماعیلی شما کجا اینجا کجا !چی شده.؟ برگه های بازجویی را خوانده ام زودباشید زنگ بزنید سند بیاورند وگرنه کار سخت می‌شود و رفتن به ندامتگاه مرکزی برای خانم‌تان مناسب نیست
نیمه شب بود. نور مهتاب از لای پرده به روی دست های کبود لادن افتاده بود.همه جا ساکت بود.دست بیجانی از کمد بیرون زده بود و او تلاش می کرد در را طوری ببندد که دست بیرون نیفتد.انگشتهای پر حرارتش دست بیجان را گرفت و هل داد توی کمد و در را بست.با خود گفت صبح به همه چیز رسیدگی می کند.
خودش بود. استادِ سرشناسِ سال‌ها پیش و مرد نویسنده‌ی ساکتِ مجالس ادبی شهر. موهای آشفته و مسی رنگش، صورت گرد و چشمانِ ریزِ کشیده‌اش. قد بلند و خمیده راه رفتنش، دستان قفل شده به کمرش، دفترچه‌ای که از جیب کتش بیرون زده بود.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
