آسمان می غرید و رعدوبرق با صدای مهیب اش مانند خنجری سینه آسمان را می شکافت. باران دیوانه وار میبارید و تن خشک درختان را می شست. زمین دهان باز کرده بود و با ولع تمام آب را در سینه گرمش برای به ثمر رساندن درختانی که به خواب زمستانی رفته بودند جای میداد تا بهاری سبز را به تن عریان درختان هدیه دهد .
مریم گیج و بی هدف دو گوشه روسری اش را کشید و گره اش را محکم تر کرد. بعد دست برد به چفتی قفل و در را باز کرد. یک پایش را گذاشت بیرون در و چشم چرخاند توی کوچه خلوت اول صبح . دور تر مشتی اکبر را دید که روی دو زانو نیم خیز شده بود و قفل کرکره مغازه بقالی را باز می کرد.
صدای زنگ تلفن در خانه می‌پیچد. لرزشی را در سراسر بدنش احساس می‌کند و سریع رویش را به‌سمت تلفن برمی‌گرداند. به آن نگاه می‌کند و شانه‌هایش را بالا می‌اندازد. تلفن مصّرانه زنگ می‌زند. مثل این است که داخل گوشش دو جسم فلزی با سرعت به‌هم می‌خورند.
سیگاری خاموش به اندازه پنج پک ,کاغذی مچاله شده , یک مداد مشکی که سرش جویده شده. این ها باقی مانده سطل اشغال بودند . بقیه اش را یا خورده بودند یا دزدیده .اینها تنها باقی مانده های دنیا برای من بود همراه با بوی گند شیرابه که خودش را گربه ها لیس زده بودند و بویش را که نمیتوانستند ببرند برای سطل اشغال یادگاری گذاشته بودند.
مثل هرروزداخل کافه نشسته بودم و به صندلی خالی همیشگی نگاه می‌کردم، اما انگار آن روز کسی روی صندلی نشسته بود، کسی که برق نگاهش را می‌شناختم و سالها با آن زندگی کرده بودم؛ با همان چشمهایی به من زل زده بود که از حسرت نداشتنش دلم آب می‌شد واین حسرت مثل ذراتی به درشتی شبنم از انگشت روزگارم چکه کرده بود؛ خیره به چشمهایم گفت: «باز که تنها اومدی اینجا، خسته نمی‌شی از این‌همه تنهایی!»
ساعت مربعی شکل روی میز کارم مثل بقیه روزها راس ساعت همیشگی زنگ خورد. آنقدر از شب قبل خسته بودم که به زور پلک هایم را باز کردم . چشم هایم باز بود ولی به هوش نبودم. نمی‌دانستم الان صبح است یا عصر ؟ اصلا اینجا کجاست ؟
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
