گفت « همینجا خوبه، خلوته، رفت و آمد کمه. نمی ترسی که!» طوری گفت، کمی ترسیدم. گفتم: « نه!» از جاده خارج شد و همه ی برگ های پاییزی را زیر گرفت. گفتم: «ای کاش از رو برگا رد نمی شدی» از توی آینه پشت سرش را نگاه کرد و پیچید به سمت درختان تبریزی که ردیف به ردیف ایستاده بودند. ترمز دستی را کشید، اشاره کرد به سبد و زیرانداز.
بوی گند تمیزی از سر تا سر فاضلابی به دماغ میخورد میخورد که درست مثل صحنه ی به دنیا آمدن یک انسان ، تمیز اما کثیف بود. تاچشم کار میکرد در و دیوار های تمیز و تا گوش می‌شنید سکوت محض بود. سکوتی که نشان میداد فاضلاب دیگر زیر زمین نیست بلکه فقط زیرِ زمین است.
سلام عزیز دلم،
حالت چطوره؟ خوبی؟ خوشی؟ سلامتی؟ نمی دونی چقدر دلم برات تنگ شده. دلم برای تمام لحظاتی که از ترس حظور برادرات با آن صورت سفید و لپ های برآمدت زیر زیرکی به من زل می زدی و از خجالت گل های قرمزی روی گونه های برآمده ی سفیدت می نشست، تنگ شده.
روز سرد نفس‌های آخرش را می‌کشید. خیابان پر از ماشین‌هایی بود که همانند پنجه‌های دست در هم فرو رفته بودند، آدم‌ها برای دور ماندن از سوز، خود را در کاپشن و شال و کلاه غرق کرده و با سرعت از کنار همدیگر می‌گذشتند.
چشم می‌چرخانم تا شاید یک منجی پیدا کنم؛ پلک می‌زنم و برف روی مژه‌هایم جا خوش می‌کند و همه جا را سفید می‌بینم. کاش مادرم را پیدا کنم. وقتی از لا‌به‌لای سنگ‌ها بالا می‌آمدم، مدام صدایم می‌زد و مراقب باش می‌گفت. آنقدرکه یک‌بار حواسم پرت شد و نزدیک بود از آن بالا، به تهِ دره‌ی پر از سنگلاخ‌های بزرگِ سفیدپوش سقوط کنم.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
