در زمان های بسیار دور در قصر "بامبروگ" پادشاهی زندگی می کرد، که دو فرزند داشت. پادشاه فرزانه فرزند پسر را "وایوند" و فرزند دختر را "مارگریت" نام نهاده بود. مادر فرزندان پادشاه زنی زیبا و باهوش بود، که چند سال پس از تولد دو فرزندش فوت کرده بود.

رمان «و باز هم تنهایی» خانم سوری رحیمی در سایت جهانی «ای بی» بارگزاری شد و در سراسر دنیا در اختیار علاقه‌مندان است.
https://www.ebay.com/itm/404743170021
صفحه ویژه «سوری رحیمی»
https://www.khanehdastan.ir/teachers/rahimi.html
ارتباط با نویسنده برای خرید کتاب چاپی با امضای نویسنده @souri_rehimi
صفحه معرفی کتاب «و باز هم تنهایی» در سایت آلفا
https://www.alphapub.us/books/novel/alone/

همیشه این اشتیاق در اعماق روحم بال بال می‌زد که این حقیقت را دریابم که اوج پرواز یک انسان به لحاظ روحی تا کجاست؟ و این‌که مرز یا حد و اندازه بلوغ روح یک انسان کجاست و آیا این بلوغ دارای حدود معین و مشخصی هست یا این‌که می‌تواند تا بی‌نهایت رشد یابد؟

مرام در گذشته اصطلاحی کارآمد بود و رفته‌رفته به افسانه‌ای تبدیل شد که باور کردنش کمی انسان را دچار احساس حماقت می‌کند. مرام گزاره بود در کشاش الزام به بودن و پایستگی نهادی که پیوند خورده بود به بایدهای اجتماعی و فرهنگی. آرام آرام زمانه سخت شد و مردم کوچه بازار آموختند که باید برای بقا به سنت دیرین قوانین جنگل برگردند و تغییرات ساختاری در ژرفای افکار و امیالشان به همزیستی در شادمانی و همدلی ایجاد کنند.

هم‌سطح‌بودن خیابان‌ با پیاده‌روها اولین تصویری بود که به محض آمدن به این کشور توجه‌ام را جلب کرد. حد فاصل بین آن‌ها را فقط اندک ارتفاعی از هم جدا می‌کرد به‌ طوری‌ که وقتی در پیاده‌رو راه می‌رفتم می‌ترسیدم که نکند ماشین‌ها به‌واسطۀ آب‌و‌هوای همیشه بارانی این جزیره از خیابان سمت پیاده‌رو سُر خورده و منحرف شوند

 " آسو" یک عروسک ببر جاسوییچی و بهترین دوست " بهسا " بود . وقتی که "بهسا " به خانه می آمد ، " آسو" را روی جا کلیدی آویزان می کرد و هر وقت بیرون می رفت آن را برمی داشت . روزی " بهسا " عروسک جاسوییچی جدیدی از مادرش هدیه گرفت و اسم آن را " اسبک " گذاشت .

موقعیت آیدین، موقعیت دلقک بود؟

«من حاضرم در غار زندگی کنم و به هدفم برسم. پدرم می‌خواهد مرا به زانو درآورد،...» «مادرم با لحنی کینه‌جویانه و آکنده از بدجسنی از بدآوردن شغلی من حرف زده بود و حتی سرسوزنی هم سعی نکرد این حس شادی پیروزمندانه‌اش را سرکوب کند.»

دیروز در قسمت کالیچی در مرکز شهر آنتالیا بودم. کالیچی که به‌معنای داخل قلعه است قبلاً بندر زیبا و کوچکی بوده و هنوزهم بخشی از برج‌ها و دیوارهای دور شهرش باقی مانده. هوا خیلی خوب بود؛ از آن روزهای پاییز که گرمای دلچسب آفتاب و خنکی هوا روی پوستت می‌لغزند و آن‌قدر سبک می‌شوی که  دلت می‌خواهد به آسمان پرواز کنی.

صدای گوش‌نواز فلوتی از خواب بیدارم می‌کند. ساعت سه بعد از نیمه‌شب است. صدایش  بسیار ملایم است و از دوردست به گوش می‌رسد و تا اعماق قلبم نفوذ می‌کند؛ همان فلوت سحرآمیز است، همان ملودی‌ای که درخواب شنیدم. انگار صدایم می‌کند.