شقیقه ی این اسب
تیر نمی کشد
از درد شلاق های که بر گرده دارد
از میخ های نعل هایی که
به دست و پا دارد
شقیقه ی این اسب
به یاد نمی آورد
آواز هیچ مرد و زن روستایی را
که تا بوده در میدان جنگ بوده است
در میدان خون و
شمشیر و
تفنگ
شقیقه ی این اسب
هیچ صبحی را به یاد نمی آورد
به یاد نمی آورد که آفتاب چطور
رنگ روشنایی
رنگ نور می پاشید
بر چهره سیاه شب
به یاد نمی آورد
غروب گلگون هیچ آسمانی را
شقیقه ی این اسب
یاد ندارد که دیده باشد
"علف به گرمسیر
و
علف به سردسیر"
بدون شیارهای عمیق تازیانه
چه طعمی داشت
یاد ندارد که شنیده باشد
برف در باور گل سرخ رنگ
حضور مرگ است
که سرد می کشد
و گرم در آغوش می کشد
به یاد نمی آورد
صدای زوزه ی هیچ بادی را
صدای خنده ی هیچ یادی را
شقیقه ی این اسب
یاد ندارد
که چگونه یال به باد می سپرد
که چگونه یال افشان در باد...
می تاخت
می تاخت
می تاخت
می تاخت
شقیقه ی این اسب
گوش نمی جنباند و
سم بر زمین نمی کوبد
فقط فقط
فقط فقط
شیهه گریه می کند
گریه شیهه می کشد
فقط فقط
فقط
این
اسب
یک سوار را به یاد دارد
یک سوار که دیگر
سوار نمی شود
دیگر هرگز سوار نخواهد شد
شقیقه ی این اسب
شیهه گریه می کند
و پوزه بر شقیقه سوار می کشد و
مرگ را بو می کند
شقیقه ی این اسب
یاد ندارد
طعم مرگ را
و
بوی مرگ را
که غریب می نماید
یاد ندارد که دیده باشد
این گونه عمیق خفته باشد
برف در باور گل سرخ
اینجا دیگر تمام است
آفتاب
و تنها صدای که شنیده می شود
صدای
گرگی ست که مرگ را زوزه می کشد
و نمی شنود
شقیقه ی این اسب