Duvarı kırıp, hanın ortak tuvaletine bağlantı açmıştı geçen yıl odasından. Artık o iş için de dışarı çıkması gerekmiyordu. Başı dönmeye başlayınca kemirdiği kuru ekmekleri, nadiren tenekeden avuçladığı buruşuk zeytinleri, Malatyalı çaycının memleketten getirdiği kuru kayısıları saymazsak, ağzına pek bir şey koyduğu yoktu.

Elektriği hiç olmamıştı. Gazyağı lambası ya da mum kullanmayı aklına dahi getirmemişti. Zifiri karanlık gecelerle güneşsiz kış günleri arasındaki tek fark, duvara bakan penceresine kurşun rengiyle siyah arasında ağır ağır gidip gelen bir sis perdesinin inmesiydi.

Saatlerce volta atıyordu. Sonra birden adımları, soluğu, nabzı duruyordu. Hayatındaki çatlaklardan birine takılıyor, içine doğru çekiliyor, derinlerinde sıkışıp kalıyor, ne dışarı çıkabiliyor, ne geri dönebiliyordu. Soluğunu kesen o çaresizlik zamanlarında uzun uzun kıvrandıktan, yetersizliğiyle acımasızca yüzleştikten, ıslak hamamböceği bacaklarının teninde arsızca dolaşmasına tanıklık ettikten, yarasa dişlerinin ruhunda açtığı yaralara çaresiz katlandıktan sonra bilincini yitirmiş olarak bir katil soğukkanlılığı ile kalemi sıkı sıkı kavrıyor, yabancılaştığı elini köşede biriktirdiği ambalaj kağıtlarından birinin üstünde eklembacaklı devinimlerle uzun uzun gezdiriyor, çatlak biraz olsun genişleyip soluk alabileceği kadar oksijen üflemeye başlayıncaya dek bu eylemi sürdürüyor, sonra derin bir iç çekişin ardından şaşkın, bir o kadar pişman bir halde kalemi bir yana, buruşturduğu kağıdı diğer tarafa fırlatıp, kasalara serili şiltenin üzerine bitkin halde uzanıyordu.

Uyku ile uyanıklık arasında, ürkek bir hayvan göğsü gibi inip kalkan dinlenme süresi onu ana rahmindeki büzüşük bilinçsizliğe kadar geri döndürebildiği gibi, ansızın kaçmak istediği kayalardan birini acımasızca karın boşluğuna da bırakabiliyordu.

O zaman istese de yatmaya devam edemez halde volta atmaya başlıyordu işte. Kuru ekmek, kayısı, zeytin… Sehpanın üstünden eline ne geçerse ağzına tıkışıtırıyor, küçücük odasında bir uçtan bir uca hiç durmayacakmışcasına yürüyordu. Saatlerce… Belki günlerce…

Sonra yine çatlak… Yarığa saplanan kalem… Biraz oksijen… Uyku belki… Belki kabus. Uyku ve yemek kısmı önemli değil. Aslında onun için hiçbir şey önemli ya da önemsiz değil.

Ta ki, usul usul, bazen ansızın tazyikli bir hortumdan fışkırırcasına kirli camına bahar ışığı vurana kadar. Hayat çöplüğe dönmüş odasında onu bulup, geri çağırana kadar… Işığın gücüyle yarasa, hamamböceği ve yarıklar kaşla göz arasında yok olup, yazı dolu kağıtlar açığa çıkıncaya kadar…

İşte o zaman, henüz gözleri kamaşmaya devam ederken, tomar tomar kağıda yazdığı tek satırı dahi okuyacak durumda değilken, o kağıtların hepsini toplar, cam kenarındaki varilin içine doldurur. Kibriti çakar. Camı açar.

Havanın aydınlığı, ateşin alevi ile bir olur. Odaya turuncu bir iyimserlik yayılırken o sırtını karşı duvara verip kutsallığını hiçkimsenin takdirine bırakmadığı ayininin tütsüsünü derin derin ciğerlerine çeker.

Ateş söndüğünde, kapının arkasındaki askıdan ceketini alır. Uzun süre kapalı kaldığından iyice tutuklaşmış paslı kapıyı açar. Ekmek ve kalem parası kazanmaya yollanır.